Zwiedzanie "Czadowych Biesów" (na marginesie, mogłaby to być dobra nazwa dla jakiegoś zespołu heavy bieszczadzkiego) rozpoczynam od ich posortowania, tym razem oszczędzę bezcelowych opisów owej czynności, Bogu puzzla winnym czytelnikom, i tak w ostatnich relacjach było tego zbyt wiele, "sortowalnicze" zmagania podsumuję tylko opisem trudności - łatwe niczym przejście Mario z 999 życiami.
Po posortowaniu czas przyjrzeć się dokładniej pięknemu "nadczadbieskiemu" niebu, póki jeszcze nie zostało zasłane przelatującymi, półtonowymi nośnikami karmazynowego "miru". Ze względów oportunistycznych rozpocząłem jego kreację od linii spotkania ziemi z powietrzem, zwaną popularnonaukowo horyzontem.
Podczas nieśpiesznego rzeźbienia przeze mnie reszty nieboskłonu, powiedzmy sobie kilka słów o samej tytułowej bohaterce.
Cytat pochodzi z "Ciapciakopedii"™ (Prawa autorskie niestrzeżone)
"Połoninka Wetlińska - kilkuwierzchołkowa górka w Bieszczadach, całkiem tam ładnie, co udowodnią kolejne zdjęcia układanych puzzli, położona na południowym-wschodzie, (w dół i w prawo) o 420 kilometrów za daleko, by tam pojechać i zrobić w końcu porządek z kolejnym górskim marzeniem. Człek przymierza się od dwóch lat, ale zawsze jakieś Tatry po drodze, czy inne "Niechce misie". Prowadzi na nią kilka szlaków, jednak nie będę się silił na ich opisy z oczywistych powodów ich nieprzebycia, jednak na pewno każdy dałby mi wiele satysfakcji, gdybym tylko zebrał w końcu przedłużenie pleców w troki i wreszcie rzucił wszystko."
Po zapoznaniu się z jakże cenną i obszerną wiedzą, kontynuujmy dziarsko podziwianie już prawie ukończonego i całkiem nietrudnego nieba. Mniam.
Żegnając się już z niebem (pa pa) i przechodząc w końcu do sedna trawy - początkowo zielony dywanik był całkiem przyjazny, stąpając bosymi stópkami po jego kolejnych centymetrach kwadratowych, odczuwałem prawdziwą błogość, przestrzenie "międzypaluszkowe", łaskotane raz po raz przez kolejne ździebełka, również były przeszczęśliwe, kłopotki zaczęły się dopiero później, ale o tym później, nie psujmy sobie jeszcze nastroju, lepiej nacieszmy się pierwszym, jakże pełnym koloru nadziei, widokiem pięknych bieszczadzkich trawek, ależ bym tam sobie radośnie pohasał, gdyby tylko istniała jakakolwiek możliwość, jakikolwiek rozsądny powód, ruszenia z siedzenia czterech liter i rzucenia wszystkiego...
Lecz burząc już te sielankowe wizje, oto nadszedł czas ostatecznych rozliczeń z wspomnianymi wcześniej kłopotkami, ech, cóż... nie dziwię się, że według wszelkich prognoz strategów i taktyków, przyszłe "przyjacielskie odwiedziny bratniego narodu" (tfu!) nie odbędą się przez Bieszczady. (Choć swego czasu przez Ardeny też teoretycznie się nie dało.
) Oprócz oczywistych powodów, (górki, dołki, brak dróżek, babcie uzbrojone po widły) wymieniłbym jeszcze mniej oczywiste, o których nie śmią nawet wspomnieć wojenni eksperci, czyli KRZOKI. (pisanie wielkimi literami trudniejszych fragmentów, przynosi mi nieopisaną satysfakcję - a macie, wy dziady niezrzeszone 
) Z takich KRZOKÓW nie wyjdzie żyw żaden sołdat, ba, przez takie KRZOKI nie przejadą żadne Toczki, Swołoczki i inne T-34, gdybyśmy zasadzili wzdłuż całej wschodniej granicy takie KRZOKI, to artykuł piąty nie byłby potrzebny, bo i po co, skoro wszystkie duraki rozbiłyby się o KRZAKI, a i Herkules dupa kiedy KRZOKÓW kupa. Amen. (Tłumacząc z ciapciakowego na nasze - układanie KRZOKÓW było dość trudne.)
) zewnętrz budynków, i co za tym idzie nieopisanej chęci ekspozycji na naturalną witaminę D.PS. Z racji załapania się relacji na Wielkanoc, (lub Wielkanocy na relację) wesołych świąt Wam wszystkim, moi "współhobbyści", (czemu mi się to z Hobbitami skojarzyło?
) spokoju, radości, spełnienia marzeń i wszystkiego ciepłego i słonecznego, na nowej, wiosennej drodze życia. 
Rzućcie więc wszystko i róbta co chceta. (ale już na dworze/polu/zewnątrz)
A przede wszystkim sadźcie KRZOKI.
Jedne z nielicznych, które zostawiłam sobie po ułożeniu 
Z Ukrainą 